دایم بیاد قامت آن سرو کشمری

ما را چوبید لرزد، قلب صنوبری

الله که قامت الف آسای آن نگار

مانند دال، پشت مرا کرده چنبری

بهرام و تیر و کیوان در رتبه کیستند

ای زهره ی ترا مه و خورشید، مشتری؟

جامی بده که خاطر توحید زای من

شیر آورد ز شوق به پستان مادری

طوطی فکرتم ز دراری طرازها

مقدار بشکند به سخن گفتن دری

بگشاید از نشاط، سر نافه ی مراد

و آفاق را به توفد مغز از معطری

سر بر زند ز گلشن تحقیق من گلی

الفرع بالثریا و الاصل بالثری

منگر به خاکساری و بی دست و پائیم

آبی فراهم آور و بنگر شناوری

عشقم ز سدره، صد ره بالا کشید و ماند

عقل از روش، که کردی دعوی صرصری

خفض الجناح، روح الامین گر کند رواست

با همرهی عشق من از سست شهپری

بی رهبری عشق، بسر چشمه ی مراد

کی ره بری هم ار کندت خضر، رهبری؟

هم آسمان نتیجه ی عشق ست و هم زمین

هم آدمی ملازم عشق ست و هم پری

الله، که عمر بیش بهاتر ز ممکنات

از دست شد بهر زه درایی و خود سری

گامی براه عشق نگشتیم رهسپار

آوخ که گشت عمر گرانمایه، اسپری

بالله که ننگری بجهان از سر نشاط

«ای نفس، گر بدیده ی تحقیق بنگری»

ور دانی آنکه عزت و ذلت کدام راست

«درویشی اختیار کنی بر توانگری»

طاووس باغ جنتی ای از خبر تهی

طوطی شاخ سدره یی ای از خرد بری

در سنگلاخ صفحه ی بومان، چه می چری

در تنگنای عرصه ی زاغان، چه می پری؟

عرشی هژبر، باره ی گرگان چه می روی؟

قدسی غزال در صف خوکان چه می چری؟

بانگ هم آشنایان از هر طرف بلند

تو خود عبور داده بسر کوچه ی کری!

موسی ز آدمیت، محو لقای حق

تو سر خوش پرستش گوساله از خری

چوگانی از ارادت اگر نبودت بدست

کی مرد وارگوی سعادت بدر بری؟

بی صدق و بی خلوص، بدرگاه مصطفی

سلمانی از کجا دهدت دست و بوذری

عارف کسی بود که کند گاه اتفاق

در آب ماهئی و در آتش سمندری

همسنگی ار نماید محنت بکوه قاف

یک جو بحکم او نتواند برابری

صد ره ز موج خیز حوادث بچابکی

بیرون کشیده رخت بری دامن از تری

سر گر نهد بخشت ز روی بلا کشی

تن گردهد بخاک ز راه قلندری

بهتر ز قاقمش کند آن خشت، بالشی

خوشتر ز سندسش کند آن خاک، بستری

در سر هوای حق و بجان شور احمدی

در تن نوای دین و بدل مهر حیدری

دارای دین که از پی بوسیدن درش

صد بار بیش خورد، سلیمان، سکندری

قدرش به ملک امکان، بس نامناسب ست

آن در بزرگواری و این از محقری

پیشی گرفته ذات شریفش به ممکنات

وز هر جوان، جوانتر با این معمری

هرگز نداشت صیقل شمشیرش ار نبود

آیینه ی مکدر دین این منوری

تا شخص مصطفی را شهری بود ز علم

او را بود بدان شهر از مرتبت دری

من کرده ام طلا، بولایش، مس وجود

ای مدعی بیا و ببین کیمیا گری

مدحش نوشته می نشود تا بحشر اگر

اغصان کنند کلکی و اوراق دفتری

ای صادر نخست که در رتبه خلق را

مشتقی ست و ذات ترا هست مصدری

امروز پرده از رخ مدحت بر افکنم

نسبت گر این و آن ندهندم بکافری

الله اکبر از تو که هر کس ترا شناخت

از دل کشید نعره ی الله اکبری

مقصود حق بخلق شناساندن تو بود

بر هر که داد خلعت خاص پیمبری

کشتی نوح، غرقه بدی گر نکردیش

عون تو بادبانی و حفظ تو لنگری

یوسف بدامن کرمت دست زد دمی

کز دست رفت دامن مهر برادری

از پرتو اشارت برد و سلام تو

آذر بپور آزر ننمود آذری

آنجا که مهر تست به مستوجب عذاب

دوزخ کند بهشتی و ز قوم کوثری

بس در قرار چار محالم گرفت دل

یا من هوالمجاور بالساحة الغری

هرکس که این قصیده ی شیوا شنید، گفت:

امروز ختم گشته به عمان، سخنوری